‘Weg uit de Peel’ wordt een spannende, ontroerende maar ook een grappige familievoorstelling, waarin  serieuze scenes worden afgewisseld met vrolijke, lichtvoetige momenten. Het werk van Jacques Vriens staat er juist om bekend dat hij een lach en een traan uitstekend weet te combineren.

Er zijn honderden verhalen die al honderden jaren over de Peel worden verteld. Over mensen die zomaar verdwenen zijn in het veen, over mooie vrouwen die boven moerassen zweven, over duivels die je de modder intrekken en over heksen die je kunnen veranderen in een dier.

Het verhaal van Janneke doet denken aan één van die verhalen, over ‘het meisje met de geit’. Zij zou op een nacht met haar geit de Peel in gewandeld zijn en is daarna nooit meer teruggezien. Sommige mensen zeggen dat ze daar nog steeds rondzwerft en zoekt naar iemand waarvan ze heel veel heeft gehouden. Anderen zeggen dat ze nog gezien is in de Maaskant of dat ze jarenlang met haar dansende geit in een circus heeft opgetreden.

De mooiste variant vertelt echter dat het meisje haar geliefde uiteindelijk heeft teruggevonden en samen met hem in een hut, diep in de Peel, is gaan wonen. Daar zijn ze samen oud geworden, op een plek die voor niemand te bereiken was.

In de toneelproductie blijft het einde van het verhaal ‘open’, net als in het boek:
Iedereen kan zelf invullen wat er van ‘onze Janneke’ zal worden als ze op het einde van de uitvoering, met haar geit ‘Witte’, de mysterieuze Peel inloopt…